In de verte roept een pauw. Of is het een cliënt? Kan allebei, weet Ingrid van Bergen. In mei 2018 nam ze haar intrek in een Heijmans ONE, op een terrein van zorginstelling Cello in Rosmalen.
Niks slagbomen of hekken: De Binckhorst is een open zorglocatie in de bossen tussen Rosmalen en Nuland. Hier wonen zo’n driehonderd jonge en volwassen bewoners met een verstandelijke beperking. Bovendien is er een school en dagbesteding.
De Binckhorst omvat vele hectaren, grenzend aan een natuurgebied. Kringloopwinkel ‘Leuke Meuk’ is rechtdoor, zegt een bordje. De manege en kinderboerderij? In het oosten, maar met wat mazzel hoor je Tay, Winston of de andere paarden hinniken. Voor de drie Heijmans ONE’s moet je het straatnaambordje Zandkant volgen. Daar, aan dat bospad.
Twee werelden
“Ik heb echt geluk gehad”, vertelt Ingrid binnen. Haar levensverhaal in een notedop: ze is vijftig, moeder van twee uithuizige dochters en zelfstandig werkzaam. Parttime begeleidt ze thuiswonende kinderen die intensieve zorg nodig hebben. Na haar scheiding woonde ze vier jaar met een leegstandsbeheercontract in een sloopwoning in Vught.
Ingrid van Bergen in haar Heijmans ONE
Voorjaar 2018 zag Ingrid een Facebook-bericht van Cello. “Ze zochten normale-huurders-tussen-aanhalingstekens voor drie Heijmans ONE’s die ze op de Binckhorst wilden zetten. ‘Samenleven in de buurt’ heette het project. Dat idee was op een bijeenkomst van familie en vrijwilligers ontstaan.” Het oogmerk: twee werelden samenbrengen. Voorwaarde die aan de huurders werd gesteld, is dat ze wekelijks enkele uren vrijwilligerswerk op de Binckhorst doen.
Buren
Aanvankelijk werd Ingrid uitgeloot – er waren twintig kandidaten. Maar er viel iemand af. Sinds juni 2018 kijkt ze uit op bos, hei en een totempaal. “Het is een fijn huis”, zegt ze opgewekt. “Knus, veel hout, energieneutraal. Panelen met infraroodverwarming. De oppervlakte? Ik heb een deel van m’n inboedel weg moeten doen. Maar ik was toch al niet zo van 25 paar schoenen en kasten vol kleren. Ik mis niks.”
Zo’n acht uur per week doet Ingrid vrijwilligerswerk voor Cello. In het atelier van KleiGoed helpt ze cliënten keramiek vervaardigen. Op de peuterspeelzaal begeleidt ze kinderen met het syndroom van Down. “Als vrijwilliger krijg je ook gratis scholing. Ik volgde een cursus kinderreanimatie.” Met haar buren links en rechts heeft ze goed contact. “Als ik boodschappen bij de Albert Heijn in het dorp ga halen, rijdt m’n buurvrouw soms mee.”
Pakjes
Met de medewerkers en cliënten voelt ze zich verbonden. Als een afdeling bijvoorbeeld op zoek is naar bewoner T. die vrolijk op haar driewieler is vertrokken, kijkt Ingrid mee uit. Soms staan bewoners bij haar op de stoep. Een flessenopener lenen, haar pad sneeuwvrij maken of even bijkletsen. In de zomervakantie bakte ze ook pannenkoeken voor bewoners en hun familie.
Van talloze voorzieningen op het terrein kan Ingrid in theorie gebruikmaken: maaltijdbezorging, zwembad- of cafébezoek. Het enige nadeel van een huis op de Binckhorst: gedesoriënteerde pakjesbezorgers. ‘Zandkant’ is immers geen officiële straatnaam. “Op een zomerdag zat ik met een klapstoel bij de hoofdingang om een IKEA-bestelling op te vangen.”
Inmiddels is Ingrid vertrouwd met het terrein. Ze weet hoe de hazen lopen. Maar ook de egels en de eekhoorns: “Vorige week zag ik zelfs een bunzing. Andere dieren? Uilen en de sporen van een vos in de sneeuw. Mijn vriend is in zijn vrije tijd ornitholoog. Roodborstjes, mezen, de groene specht: hier zie je ze. Dit huis is voor mij de boomhut waar je als kind van droomde. Maar wel met het gemak dat je als volwassene wil. Inclusief vaatwasser en bergruimte.”
Hip
Als ze zelf enkele dagen of langer weg is, zijn er voldoende gegadigden die op haar idyllische woonplek en kat Ezra willen passen. “Eén berichtje op Facebook is genoeg.” Ook haar volwassen dochters vinden het een plezierig huis. ‘Ons moeder is hip’, zeggen ze tegen anderen. Nog een vrolijke bijkomstigheid: Ingrid komt meer in de buitenlucht.
“Ik wandel veel. Tv-kijken is hier een seizoensgebonden bezigheid geworden: als de bomen blad dragen, verstoren ze de Digitenne. Ook wind en regen hebben invloed op het beeld.” Maar dat weegt absoluut niet op tegen de voordelen van de Heijmans ONE, zegt Ingrid. Haar grootste geluk: de vrijheid.
Butterfly Effect
Als het aan Stijn van Creij ligt, oud-medewerker van Cello, gaan nog veel meer zorginstellingen in Nederland met het concept in zee. Butterfly Effect heet zijn jonge bedrijf. Het organiseert de werving, selectie en matching van vrijwilligers/huurders, maar ook de financiering en het beheer van de huisjes. Dat bespaart zorginstellingen tijdrovende rompslomp.
De belangstelling voor het concept groeit, weet Ingrid. De huur is ook redelijk, omdat zorginstellingen geen winstoogmerk hebben. Naar verwachting zal Butterfly Effect in 2019 vijf tot tien huisjes op Assisië plaatsen, een grote zorglocatie in het Brabantse dorp Biezenmortel.
Een wandeling met Ingrid, richting kinderboerderij. De tocht voert langs een oude akkerrandwal met eiken, die deel uitmaakt van een openbare natuurroute. Twee wandelaars op stevige schoenen passeren. Even later lopen ze het Cello-terrein af. Ingrid niet. Wie op het vakantie-adres Zandkant woont, mag blijven.
Dit artikel is afkomstig van de website van Heijmans.
